گلِ موردعلاقه ی تو

یه کلمه هم نگو

از این بدترش نکن

نور دیگه چشم هامون رو ترک کرده

و زمان، ما رو به حال خودمون ول کرد

پایین رو نگاه نکن

آتیشی که روشن کردی خاموش شده

جرئت داشته باش و دستم رو بگیر

این ما بودیم که شروعش کردیم و ماییم که باید تمومش کنیم

زیاد بهش فکر نکن، فقط یه قدمه

یه قدم با بالغ شدن فاصله داریم

و بعدش به عنوان گل موردعلاقه ی خودت رشد می کنیم

یا شاید هم اون درختِ سبز بزرگ که تو ذهنم همیشه درحال رشد بوده

همه چیز تو دست های تو هستش

یه قدم جلو یا یه قدم عقب

عزیزم، هردو برات پشیمونی میارن

 

 

برو و ژاکت قهوه ایت رو بیار و تنت کن

وقتشه که همه چیز و همه کس رو پشت سر بذاریم

یادمون بیاریم کی بودیم، و همیشه کنار هم بمونیم

آسمون هم همیشه آبیه، نه ابری نه بارونی، مهم نیست چی بشه

چون ما برای اولین بار انتخاب کردیم که کی باشیم

و ما می تونیم تا ابد اینطوری بمونیم و با خداحافظی های دنیای فانی خداحافظی کنیم

 

ما به عنوان گل موردعلاقه ات از میون خاک رشد می کنیم و به سطح زمین می رسیم

یا همون درخت بزرگ سبز که قبلاً توی خواب هام می دیدم

و تو دیگه مجبور نیستی منو اینطوری ترک کنی

ولی عزیزم، همه ی اینا الان توی دست های تو هستن

همینطور اینکه چطوری تموم بشیم.

 

حرف هایی که من، منِ متحرک باید اون شب بهت می گفتم.

زیر درخت توت

دستم جای همیشگیش بود، توی دست تو.

هوا گرم بود، ولی همیشه هوای اطراف دست هامون متعادل بود.

انگاری که بهمون می گن "فقط دست های هم رو بگیرین"

روی جاده ی خاکیِ منتهی به قبرستون.

ولی ما از کنارش گذشتیم، با اینکه ردپا ها ما رو به اونجا می رسوندن.

ولی ما از کنارش گذشتیم درحالیکه من دست هات رو محکم تر از قبل فشار دادم.

چون ما، چون من و تو سعی داشتیم انکارش کنیم

سعی داشتیم تموم شدن مون رو انکار کنیم.

اما حالا هم می تونیم؟

راهی که اون روز ساختیم، به اون درخت توت ختم شد.

همونی که که انگار دو درخت بودن ولی یکی بودن و مایی که انگار دو نفر بودیم ولی یکی بودیم.

زیبا.

و اما توت ها، نه اونقدری رسیده بودن که موقع کندن له بشن و نه اونقدر نرسیده بودن که زیر دندون ترش مزه بشن.

مناسب.

مناسب مثل ما. متعادل مثل ما. میرا مثل ما.

و زمانی که بیش از حد برسن، از روی درخت میفتن، درست مثل ما.

چون شاخه ی درخت فقط تا حدی توان نگه داریشون رو داره، درست مثل دنیای ما.